មេកាព្យ បទបថ្យាវត្ត

បទបថ្យាវត្ត

បទនេះមានដើម​កំណើត​តាំង​ពីសតវត្សទី៦ ក្នុងសម័យចេនឡា ។ បទនេះជាបទបុរាណក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែ​ឃើញមានកវីចាស់ថ្មីទាំងឡាយ​ តាក់តែងក្នុងស្នាដៃរបស់ខ្លួន​ជាញឹកញាប់ ខុសប្លែកពីបទបុរាណនានា​ដូចជា បទពំនោល បទបន្ទោលកាក បទភុជង្គលីលា ជាដើមដែលស្ទើរតែបាត់បង់ក្នុងទំព័រកំណាព្យទៅហើយ នាសម័យបច្ចុប្បន្ន ។
ក. រង្វាស់កាព្យ​​​​
ក្នុង ១វគ្គមាន ៤ឃ្លា ។ ឃ្លានីមួយៗមាន ៨ព្យាង្គ ។
ខ. ចំណាប់ជួន
ជួនក្នុងវគ្គ
• ព្យាង្គទី៨ ឃ្លាទី១ ជួន ព្យាង្គទី៤ ឃ្លាទី២ ។
• ព្យាង្គទី៨ ឃ្លាទី២ ជួន ព្យាង្គទី៨ ឃ្លាទី៣ ជួន ព្យាង្គទី៤ ឃ្លាទី៤ ។
ជួនឆ្លងវគ្គ
• ព្យាង្គទី៨ ឃ្លាទី៤ ក្នុងវគ្គទី១ ជួន ព្យាង្គទី៨ ឃ្លាទី១ ជួន ព្យាង្គទី៤ ឃ្លាទី២ ក្នុងវគ្គទី២ ។
គ. គំនូសតាង

ឃ. ចង្វាក់​
បទនេះទម្លាក់សម្លេងលើព្យាង្គទី២ ទី៤ និងទី៦ រៀងរាល់ឃ្លា ។
ង. បរិយាកាស
គេអាចប្រើបទនេះ ក្នុងការ​បង្ហាញពី ការលំបាក ទុក្ខវេទនា ការឈឺចាប់ កម្សត់ ។​
ច. របៀបស្មូត្រ និងបទ​គំរូ

សូត្របែបបរាភវសូត្រ
វិនាសទីមួយការស្អប់ធម៌ត្រូវ		ព្រោះសីលអាស្រូវច្រើនធ្វើបំពាន
ជាហេតុទាន់ហន់និងជាប្រធាន		នាំសត្វឱ្យមានក្តីវិនាសពិត ។
វិនាសទីពីរគឺការគប់មិត្ត		ដែលមានគំនិតអសប្បុរស
គ្មានមេត្តាធម៌នៅក្នុងខ្លួនសោះ		ជាហេតុនាំឆ្ពោះវិនាសជាក់ស្តែង ។
វិនាសទីបីនឹងលើកសម្តែង		ពីនាក់នោះឯងខ្ជិលពុំឧស្សាហ៍
និងនិយាយច្រើនពុំខ្វល់ធ្វើការ		នោះហើយគឺថាហេតុអន្តរធាន ។
សូត្របែបសម្រាយ
ធម៌សុខទីបួនត្រូវកាន់ចិន្តា		កុំពោលវាចារកុហកបញ្ឆោត
ស្តីពាក្យពុំពិតឬគិតចាក់ដោត		បង្ករនាំក្រោធព្រោះតែមុសា ។
ធម៌សុខទីប្រាំកុំសេពសុរា		អាភៀនកញ្ឆារគ្រឿងស្រវឹង
នាំបាត់ស្មារតីវង្វេងកើតខឹង		គិតខុសលែងដឹងកើតទោសពេកពន់ ។
បច្ចសីលាធម៌ល្អលើសលន់		នាំសុខគ្រប់ជនទាំងមនុស្សទេព្ដា
ប្រកាន់ឱ្យខ្ជាប់កើតក្តីសុខា		សត្វលើលោការស់សុខសាន្តហង ។
សូត្របែបសំស្ក្រឹត
ចង្កឹះតែមួយផុយស្រួយពិតជាក់		ដូចយើងតែម្នាក់គ្មានមិត្តញាតិផៅ
ទោលទៅតែឯងតែងជួបហ្មងសៅ		ទើបចាស់ប្រដៅឱ្យរាប់សន្ដាន ។
ចង្កឹះមួយបាច់គេកាច់មិនបាន		ជាតិមួយសុខសាន្តព្រោះរួបរួមគ្នា
រីសោតអំបោះក៏អាចធានា		ជាប់ឥតរលាបើវិញធ្លុងមួយ ។
ហេតុនេះទើបចាស់ខំដាស់តឿនជួយ		ឱ្យយើងលើកស្ទួយនូវពាក្យសាមគ្គី
ធ្វើតាមពាក្យទើបរស់ជីវី		ខ្មែរអើយសំភីចងចាំពាក្យចាស់ ។
ចងចាំពាក្យចាស់-លោកគឹម ពេជ្យពីនុន

ឆ. ឯកសារពិគ្រោះ
១. សិល្បៈតែងកំណាព្យ ១៩៨៥ ដោយ ពេជ្រ ទុំក្រវិល
២. ក្បួនតែងកំណាព្យ ២០០៦ ដោយ ស៊ុយ វ៉ាន់សាក់
http://daihocnguvankhmernambostk1.blogspot.com/#